Protokoły ARP i RARP
Interfejsy urządzeń w sieci rozpoznają informacje kierowane do nich na podstawie tzw. adresu fizycznego, zwanego także adresem MAC. Adres ten jest zawarty w ramkach warstwy łącza danych, które w polu danych przenoszą datagramy IP. Zatem urządzenie nadające dane musi znać nie tylko adres IP odbiorcy docelowego, ale także adres MAC urządzenia, do którego bezpośrednio wysyła dane. Do uzyskiwania adresu MAC na podstawie adresu IP służy protokół ARP (ang. Address Resolution Protocol).
Sposób postępowania w celu uzyskaniu adresu MAC urządzenia docelowego jest następujący:
1. Urządzenie nadawcze wysyła pakiet protokołu ARP z zawartym adresem IP urządzenia docelowego, podając w nagłówku warstwy łącza danych adres rozgłoszeniowy.
2. Pakiet ten dociera do wszystkich urządzeń w sieci, które porównują podany w nim adres IP z własnym. Urządzenie o adresie IP wskazanym w pakiecie ARP odpowiada podając swój adres MAC. Pozostałe urządzenia nie odpowiadają.
3. Urządzenie nadawcze zapisuje uzyskany adres w podręcznej tablicy, w której przechowuje pewną ilość przyporządkowań IP-MAC dla ostatnio używanych adresów. Stosowanie tej tablicy zapobiega konieczności wysyłania pakietów ARP przed każdym wysłaniem danych do danego urządzenia.
4. Urządzenie nadawcze rozpoczyna nadawanie właściwych danych, stosując uzyskany adres MAC.
Obok protokołu ARP istnieje analogiczny do niego, lecz pełniący odwrotną funkcję protokół RARP (ang. Reverse Address Resolution Protocol). Protokół ten jest wykorzystywany przez urządzenia w sieci, które nie mają zaprogramowanego adresu IP w pamięci trwałej. Urządzenia te wysyłają żądania RARP, podając własny adres MAC w celu uzyskania swojego adresu IP. Istotną różnicą w stosunku do protokołu ARP jest fakt, że protokół RARP wymaga istnienia serwera z tablicą przyporządkowań adresów.
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.