Mikroprocesory sygnałowe są procesorami zaprojektowanymi pod kątem cyfrowego przetwarzania sygnałów. Są one budowane w architekturze RISC z przetwarzaniem potokowym, dzięki czemu jeden rozkaz wykonywany jest w jednym cyklu zegara. Ponadto stosuje się tu architekturę harwardzką, a sama pamięć danych może być jeszcze rozdzielona na bloki obsługiwane przez osobne magistrale.
Jądrem procesora sygnałowego jest jednostka arytmetyczno-logiczna (ALU). Obok rozkazów dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia, dostępnego w większości mikroprocesorów, występuje tu również instrukcja MAC – mnożenie z akumulacją. Instrukcja ta jest często potrzebna przy cyfrowym przetwarzaniu sygnałów – w szczególności przy filtracji cyfrowej, zarówno ze skończoną, jak i nieskończoną odpowiedzią impulsową. Ponadto ALU procesorów sygnałowych operuje na długich liczbach, żeby zapewnić dużą dokładność. Liczby te mogą reprezentować ułamki zapisywane w formacie stało- lub zmiennoprzecinkowym.
Kolejną cechą charakterystyczną mikroprocesorów sygnałowych jest występowanie dużej liczby układów peryferyjnych, jak w mikrokontrolerach. Należy tu wymienić interfejsy szeregowe (synchroniczne i asynchroniczne), liczniki i czasomierze oraz układ DMA.
Poza tym procesory te wyróżniają się niskim poborem mocy. Jest to uzasadnione częstym wykorzystaniem ich w urządzeniach przenośnych, zasilanych z baterii.
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.